Aartje en de buschauffeurs.
Het was een reis om nooit te vergeten. Wat een groep, wat een sfeer. En wat een muziek! Dat ze zo’n reis mochten maken met ons orkest hadden ze nooit durven dromen, onze nieuwe vrienden de buschauffeurs. Hun collega’s zouden moeite hebben hun fantastische verhaal te geloven bij thuiskomst, ja het was zelfs vele malen mooier dan de allermooiste busreis in de jongensdroom over buschauffeur worden.
En ze kregen er nog voor betaald ook. Wat een geweldig beroep moet dat zijn, buschauffeur.
Vanaf de eerste kennismaking zat het al direct goed. Het Brabantse busduo had het dan ook wel heel goed getroffen met ons. Dat gebeurt je in je leven als buschauffeur maar een keer; zo’n enthousiast orkest als het onze naar Vaison la Romaine mogen rijden.
We staan bekend als bevlogen muzikanten in een sociaal en bijzonder gastvrij orkest. Beter kun je het als buschauffeurs niet treffen. En we waren goed voorbereid, ja hadden zelfs in de weken voor het vertrek naar de Provence intensief geoefend. Het mocht onze bushelden aan niets ontbreken want we hebben een reputatie hoog te houden. We hebben in de groep zelfs een speciale clubtrofee; de witte helm met het blauwe zwaailicht heeft een hoog aanzien en wordt alleen uitgereikt wanneer uitzonderlijke prestaties zijn geleverd.
Er gaan stemmen op om de felbegeerde prijs deze keer uit te reiken aan onze buschauffeurs. Gewoon, omdat we vinden dat ze het absoluut verdiend hebben.
Het mocht ze aan niets ontbreken tijdens hun reis vonden we eensgezind.
Muisstil waren we als een van hun wilde slapen en telkens bij het in- en uitladen van de bagage en instrumenten stonden we allemaal in de rij om de klus van ze over te nemen
We vonden het ook allemaal een enorm knappe prestatie, zo’n eind rijden en dan ook nog in een voor hun nieuw dus onbekend gebied. In mateloze bewondering luisterden we naar hun spelregels in de bus die volledig uit het hoofd werden voorgedragen, gewoon tijdens het rijden. Bij de eerste stop kreeg een van de orkestleden terecht een forse uitbrander van de buschauffeurs; de muzikant in kwestie vergat per ongeluk een vol afvalzakje mee naar buiten te nemen tijdens een stop. We vonden hun felle en kordate reactie allemaal terecht. Je kan als buschauffeurs niet duidelijk genoeg zijn. Zoals we hadden afgesproken wanneer zich onverhoopt toch iets dergelijks voordeed deden we snel met z’n allen een flink tandje bij en hierdoor werd hun humeur gelukkig niet al te veel minder. Het had gemakkelijk hun hele reis kunnen bederven.
Toen we ‘s morgens vroeg aankwamen in Vaison gaven ze aan dat ze zo snel mogelijk wilden gaan slapen. Niemand vond het raar dat ze na zo’n nacht niet meer konden helpen met het uitladen van de instrumenten. Ook konden we het allemaal volledig begrijpen toen ze vroegen of het uitladen nog wat sneller kon. We stelden alles in het werk om daarna nog sneller te werken, want zo zijn we.
De bus was gelukkig snel leeg en na het inchecken was er wat tijd om ons onderkomen voor de komende dagen te verkennen, fluisterend want we wilden de buschauffeurs niet nog meer storen.
De dagen daarna waren indrukwekkend. Wat een uithoudingsvermogen hadden ze en wat een doorzetters waren het. We gunden ze van harte het bijkom-moment na elke rit, hoe kort ook. En we accepteerden moeiteloos en zonder protest het verbod om dan tussendoor terug in de bus te gaan.
Toen een van de slagwerkers zich niet meer op tijd had kunnen omkleden omdat hij na een optreden het slagwerk moest inladen en vanwege ernstige wagenziekte had gewacht met omkleden tot de bus weer gestopt was moesten we allemaal erg lachen toen hij met zijn broek nog op zijn knieën de bus werd uitgestuurd omdat het te lang duurde. Eigen schuld dikke bult vonden we eensgezind. We overwegen om het incident op de agenda van de komende ledenvergadering te zetten. Er zal over gestemd moeten worden; of iemand met wagenziekte wel geschikt is om mee te gaan. Het zou ons gastvrije, sociale en behulpzame imago ernstig kunnen schaden tenslotte.
Sprakeloos waren we toen de buschauffeurs de beroemde en majestueuze Mont Ventoux met de grote bus helemaal tot de top bedwongen. Met de vlam in de pijp waren ze naar boven gevlogen en we waren stil onder de indruk van de stoere snelheid waarmee de gevaarlijke haarspeldbochten genomen werden. Het waren twee chauffeurs naar ons hart. Ook wij schuwen een uitdaging niet en durven risico’s te nemen als we muziek maken.
Wij begrepen ze als geen ander. En staken dat niet onder stoelen of banken uiteraard. Een absoluut hoogtepunt vonden we het moment dat ze een paar minuten van hun kostbare eigen tijd opofferden om toch even te komen kijken naar een van onze optredens. We vonden het heel erg voor ze dat ze geen enkel optreden konden bijwonen, het was simpel te vermoeiend. Maar we waren op dat moment diep, zeer diep onder de indruk.
We besloten om een bedankbrief op te stellen en zamelden geld in voor een grote en luxe ingelijste groepsfoto, voor allebei een exemplaar, zodat ze een warme herinnering zouden hebben aan deze mooie reis. Ook werd het idee geopperd om alle optredens te filmen en aan te bieden in een exclusief door ons allemaal gesigneerde dvd. Uit pure en diepe dankbaarheid.
De chauffeurs konden niet aanwezig zijn bij het mooie slotconcert. Ze moesten vooruit slapen, wat ze wel ontzettend jammer vonden.
Aartje wist het. De lieve en betrokken Schouwse achternicht van een van de leden uit de groep die na een zeer succesvolle carrière als topmodel bij het Franse modehuis Guy Laroche in het mooie Malaucène, op nog geen tien kilometer van Vaison een prachtig huis had gekocht en daar verbleef precies op het moment dat het orkest uit de buurt van haar geboorteplaats er ook was, wist dat wij het ondanks onze inspanningen ook best wel heel erg moeilijk vonden dat de chauffeurs er op het zinderende slotconcert op het schilderachtige Place de Montfort niet bij konden zijn.
Aartje was er wel bij, ze zat fier op de eerste rij en juichte voor en na elk werk, trots op de groep. En wij juichten allemaal dankbaar terug. Trots op onszelf en trots op de Zeeuwen in het Franse publiek. En natuurlijk trots op onze buschauffeurs.
Omdat we het zo erg voor ze vonden dat ze er niet bij konden zijn kregen ze van ons tijdens de terugreis in de bus een applaus. Bescheiden en vooral niet te luid omdat we ze niet extra en onnodig een ongemakkelijk gevoel wilden geven. Ook geen gedoe met een pot die de bus rond zou gaan voor een extra fooi. Iedereen zou te luidruchtig en gul geven en dat zou de druppel zijn denken we. Het zou ze teveel herinneren aan het moeten missen van het mooiste optreden van deze gedenkwaardige reis. Het zou hun jongensdroom verdrietig verstoren.
De online test staat er niet op, ik heb het zelf gecheckt op buschauffeurworden.nl
Ik vind het wel een goed idee trouwens: dat van een online doe-het-zelf test om te kijken of buschauffeur worden niet alleen maar een jongensdroom is maar een echte roeping. Dat je echt geschikt bent voor het vak. Het begrip gastvrij zou anders hopeloos verkeerd begrepen kunnen worden.
Voor onze chauffeurs was het niet erg dat ze de test niet hebben kunnen doen, het zou absoluut overbodig geweest zijn want het zijn echte natuurtalenten.
We hopen heel erg dat we bij de volgende buitenlandse reis dezelfde buschauffeurs hebben. Dan vragen we Aartje mee. Om voor ze te juichen. Gewoon, omdat het zo heerlijk voelt als er spontaan en oprecht voor je gejuicht wordt.